วันอาทิตย์ที่ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2556

นี่แหละความรัก

เมื่อแรกรัก สุขนัก ความรักใคร่
มองทุกอย่าง ที่ผ่านไป มันวิไลสีชมพู


หมดรักก็นั่งเศร้า มือกุมใจ นั่งพร่ำเพ้อ


ทุกข์ตรม สุดบำเรอ สุดจะแก้ แทบวางวาย


แรกรักมันสุดชื่น หาสิ่งอื่น มาเทียบได้


รักลา แทบบ้าตาย หมดอาลัย นั่งตรมตรอม


เข็ดกลัว เรื่องความรัก เหมือนมียักษ์วิ่งเข้าใส่
 เจ็บจำจนฝังใจ นอนร้องไห้ กินน้ำตา


รักเอย เป็นยาพิษ      เหมือนเอามีด กรีดอุรา
เจ็บช้ำ ตรมวิญญา    เหมือนถูกฆ่า ตายทั้งเป็น

กังวาล ทองเนตร

หัวใจสลาย



เมื่อหมดรัก หักอาลัย รักมากแค่ไหน ใจเจ็บแค่นั้น อ้าปากออกโทษฟ้า โทษสวรรค์ ทำไมทำกับฉัน ไม่ปรานี ฉันเจ็บ ฉันตรม ฉันก้มหน้าและหลีกหนี อยากพบใคร นั้นไม่มี เมื่อรักนี้ มันแหลกราน


เมื่อรักร้าว

เมื่อรักร้าว สารพัดความเหงา ความว้าเหว่ ความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมาน ทั้งหลายในโลกนี้ มันมาสุมรวมกันอยู่ในทรวงอกใจของเราคนเดียว

ผู้พิทักษ์รัก


เมื่อรักเข้าขั้น ก็พร้อมจะบุกป่าฝ่าดง ข้ามพงขวากหนาม เป็นเงา เป็นยาม เป็นผู้พิทักษ์รักษาหัวใจ


รักทำให้ใจพองโต


จะอ่านหนังสือ เราหรือมีความสุข เหมือนดั่งว่ามีเธอคอยอยู่ใกล้ๆ
อบอวนแห่งไอรัก มันชวนให้หลงไหล


หัวใจมันพองโต โลกทั้งโลกมันสีชมพูสวยงาม จินตนาการชั่งบรรเจิด เลิศลอย กลายเป็น ศิลปินใหญ่ ที่เต็มไปด้วยความเพ้อฝัน เต็มไปด้วยพลังแห่งการสร้างสรรค์


สวัสดีทุกสิ่งๆ เธอรู้ไหมว่าหัวใจฉันมีรัก เธออยากชนแก้วกับฉันไหม